Warsztaty badawcze

Myślę, że spotkania nauczyły mnie przede wszystkim patrzeć tak, aby widzieć. Aby w murze klasztoru dojrzeć kawał historii i powód do zachwytu. Aby w biegającym po podłodze pająku dostrzec związek z Mikołajem Stawroginem. Aby zauważać podobieństwa np. pomiędzy gestami postaci na obrazach w Galerii sztuki dawnej Polski XII–XVIII w. i próbować je zrozumieć. Wiem, że nigdy w pełni nie pojmę świata, ale będę starać się ze wszystkich sił.

Gdy zgłaszałam się na warsztaty, jedną z moich motywacji było przeżyć coś odmiennego niż szara i często demotywująca mnie codzienność. Nie zawiodłam się. Dostałam to, czego całe życie mi brakowało: możliwość rozmowy i zaprzyjaźnienia się z osobami, z którymi mogę poruszać tematy niezbyt popularne, np. dotyczące literatury, historii, zagadnień filozoficznych, albo wymienić się doświadczeniami związanymi z nauką.

Warsztaty były dla mnie przeżyciem niezwykłym, które otworzyły mi oczy i uświadomiły, że mogę bez obaw robić to, co kocham i co chciałbym robić w przyszłości, czyli zajmować się nauką. Ponadto poznałem wiele wspaniałych osób, które dały mi siłę i motywację do dalszego samorozwoju.

Organizowane przez Fundusz seminaria w sposób interdyscyplinarny podchodzą do istotnych zagadnień, pozwalając ich uczestnikom na opracowywanie własnych wniosków pod okiem doświadczonych mentorów. Od przedstawianych nam wykładowców, poprzez odwiedzane muzea i miejsca pamięci, na chwilach przeznaczonych na integrację z innymi stypendystami i ich opiekunami kończąc – z każdej z tych aktywności można wynieść ogrom inspiracji do pracy naukowej i twórczej.

Nie spodziewałam się, że zajęcia warsztatowe tak poszerzą moje horyzonty. Przez to, że dotyczyły dziedzin, w których nie czułam się wybitna, bardzo mnie rozwinęły. I jak zwykle to, co myślałam, że najmniej mi się spodoba, czyli programowanie, najbardziej przypadło mi do gustu.

Największym i pozytywnym zaskoczeniem warsztatów były dla mnie filmy dokumentalne, które tego dnia obejrzeliśmy. Wcześniej praktycznie nie miałam styczności z tym gatunkiem filmowym, więc byłam nastawiona dość neutralnie, ale już w trakcie pierwszego seansu historia i typ narracji pochłonęły mnie całkowicie. Najbardziej podobało mi się „Pokolenie ’89”, z którego bohaterami najłatwiej było mi się utożsamić, a sam film skłonił mnie do refleksji i rozmów o polskości i patriotyzmie.

Na zajęciach w Zakładzie Biologii Molekularnej UW bardzo ważną sprawą były dla mnie dyskusje z prowadzącymi. Dzielili się z nami swoją wiedzą i szczegółami własnych badań, ale także dawali przydatne wskazówki dotyczące planowania ścieżki kariery naukowej i służyli radą odnośnie do naszych projektów.Po dłuższym namyśle uważam, że to właśnie pomogło mi najbardziej.

Seminarium filmowe u prof. Zanussiego to bez dwóch zdań najbardziej niepowtarzalne i wyjątkowe doświadczenie, jakie spotkało mnie w Funduszu. To, co wywarło na mnie największe wrażenie, to sposób, w jaki warsztaty były prowadzone. Pan Krzysztof Zanussi spędzał z nami cały czas – zwyczajnie siadał z nami przy stole i rozmawiał na najróżniejsze tematy, a potem oglądaliśmy jego filmy i dyskutowaliśmy.

Mała grupa i ciepła atmosfera są czynnikami, które zdecydowanie ułatwiają mi naukę. Doceniam to we wszystkich warsztatach Krajowego Funduszu na rzecz Dzieci, w których uczestniczyłem do tej pory. Możliwość otwartego zadawania pytań i kontakt z prowadzącym są doświadczeniami zdecydowanie odmiennymi od tego, z czym spotykam się w szkole.

Program zajęć i atrakcji podczas warsztatów przeszedł moje najśmielsze oczekiwania. Nie każdy ma przecież na co dzień okazję wydostać się z escape roomu, w którym, aby złamać szyfr w kłódce, niezbędna jest wiedza o całkach i funkcjach trygonometrycznych!

Podczas warsztatów z fizyki doświadczalnej mieliśmy okazję popracować z bardzo wyrafinowanym sprzętem pomiarowym, w szczególności z aparatem do epitaksji i mikroskopem elektronowym. Możliwość wykonywania doświadczeń na takiej aparaturze była ogromnie emocjonująca.

Podczas warsztatów najbardziej podobała mi się perspektywa zespołów interdyscyplinarnych– osoby z różnych dziedzin mogły siebie wspierać oraz wyjaśniać mechanizmy, jakie stoją za otrzymanymi wynikami badań. Według mnie tak powinna wyglądać praca naukowa.

W programie warsztatów było wyjście na koncert. Nigdy przedtem nie byłam w filharmonii. Nie sądziłam, że tak bardzo mi się tam spodoba. Żałowałam, że występ skończył się tak szybko. Muzyka na żywo, zwłaszcza klasyczna, to jednak coś zupełnie innego niż puszczana w radiu lub przez Internet. Jestem pewna, że w przyszłości jeszcze nieraz pójdę na taki koncert.

Oprócz wykonywania doświadczeń i syntez w celach demonstracyjnych podczas warsztatów mieliśmy również aktywny wpływ na bieżącą pracę badawczą Wydziału Chemii UW. Jedna z prac naukowych przed publikacją wymagała dostarczenia recenzentowi większej ilości danych, w czym pomogliśmy. Pomiary elektrochemiczne, w których braliśmy udział, ustawiając sprzęt oraz preparując w odpowiedni sposób elektrody, były wykorzystywane właśnie w tym celu.