14 września mija setna rocznica urodzin współzałożyciela Krajowego Funduszu na rzecz Dzieci, wybitnego socjologa profesora Jana Szczepańskiego. Profesor był nie tylko bardzo pracowitym uczonym, zasłużonym dla nauki. Był też bardzo aktywnym działaczem społecznym.
Uczony urodził się w 1913 roku w Ustroniu k. Cieszyna. Studiował na Uniwersytecie Poznańskim, gdzie został starszym asystentem u prof. Floriana Znanieckiego. W latach 1945–1970 pracował na Uniwersytecie Łódzkim. Był również pracownikiem i dyrektorem Instytutu Filozofii i Socjologii PAN.
Był członkiem rzeczywistym Polskiej Akademii Nauk, amerykańskich National Academy of Education i American Academy of Arts and Sciences oraz Fińskiej Akademii Nauk i Literatury. W samym środku Zimnej Wojny był przewodniczącym Międzynarodowego Stowarzyszenia Socjologicznego (ISA).
Wśród problemów, którymi się zajmował, szczególną pozycję miała twórczość badawcza dotyczca szkolnictwa wyższego oraz wychowania i organizacji systemu edukacji narodowej. Brak reakcji władz na opublikowany w 1973 roku „Raport o stanie oświaty” uważał za swoje największe niepowodzenie.
Wiosną 1981 roku prof. Jan Szczepański razem z Ryszardem Rakowskim (i przy wsparciu wielu lekarzy i naukowców) założyli Krajowy Fundusz na rzecz Dzieci. Profesor był później przewodniczącym i honorowym przewodniczącym naszego stowarzyszenia. W pierwszych latach organizacja koncentrowała się na poprawie opieki medycznej nad małymi dziećmi w Polsce. Ale już w 1983 roku ruszył program pomocy wybitnie zdolnym – 30-letnie już przedsięwzięcie, dzięki któremu tysiące zdolnych uczennic i uczniów z całego kraju uzyskało pomoc w rozwoju swoich talentów.
W roku 1998 „w uznaniu wybitnych zasług dla nauki polskiej, za działalność publiczną i społeczną” Profesor został odznaczony Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski.
Zmarł 16 kwietnia 2004 w Konstancinie pod Warszawą.
